Σας παρουσιάζουμε σήμερα το πρώτο μέρος μιας μεγάλης έρευνας σε Ελλάδα και Κύπρo.
Στόχος αυτής της έρευνας είναι ο καθένας να διαμορφώσει τη δική του άποψη για το τι συμβαίνει πραγματικά στην Ελλάδα του 2012, με στοιχεία που θα δώσουν βουλευτές, καθηγητές πανεπιστημίου, δημοσιογράφοι, ανταποκριτές και φωτορεπόρτερ περιγράφοντας την ελληνική κρίση....
- Στην Αττική, το 2009 ανήλθαν σε 158, το 2010 σε 178, το 2011 σε 198.
Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.
Και κάποιο βράδυ - πες σαν χτες - υψώνει το κεφάλι
κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.
Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα
κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.
Και τούτο το περήφανο, τ' άμετρο ψυχομέτρι,
μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί το αλέτρι.
Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγώνα
και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.
Και φέγγουνε τα μάτια τους σ' όλο το μέγα βάθος
σάμπως Ανάστασης κεριά μετά από τ' Άγιο Πάθος.
Νάτος, περνάει ο αδούλωτος στρατός της δικαιοσύνης
και πάει να σπείρει όλη τη γης με στάρι κι άστρα ειρήνης.
Κι ως πάνω τους η Λευτεριά πάλλοντας ανατέλλει
φουσκώνει η άκρατη καρδιά του ανθρώπου σαν καρβέλι.
Γιάννης Ρίτσος
Τα δίσεκτα χρόνια της μετά – μεταπολιτευτικής περιόδου
Η απελπίσία έχει άλλη βαρύτητα όταν τη ζεις και άλλη σαν θέαμα στα δελτία ειδήσεων. Η Πρωτοχρονιά του 2012 ξημέρωσε βάζοντας την Ελλάδα στο κάδρο της απελπισίας των δελτίων ειδήσεων ανά τον κόσμο. Ο Έλληνας από θεατής μίας τραγικής κατάστασης έγινε ο πρωταγωνιστής. Σήμερα, είναι η δική του ζωή που βγαίνει στον πληστηριασμό της τηλεθέασης ανά τον κόσμο και η Αθήνα είναι το νέο hot spot των ανταποκριτών.
Στην Αθήνα – ή καλύτερα στην Ελλάδα - του 2012 οι άστεγοι δεν είναι πια εξαθλιωμένοι μετανάστες, αλλά Έλληνες, που πεθαίνουν από το κρύο σε παγκάκια στην Ομόνοια και όχι μόνο. Η φτώχεια έχει μπει πλέον μέσα στα ελληνικά σπίτια, τα αφορά και χρωματίζει την πραγματικότητα. Δίπλα στον αφγανό μετανάστη, κοιμάται ο έλληνας συνταξιούχος, ο απολυμένος, ο πρόσφατα διασωθείς από τη «χρεοκοπία» και την «εθνική καταστροφή». Πλέον στα συσσίτια, στους επαίτες και στα χαρτόκουτα στις στοές, ο καθένας σ’ αυτή τη χώρα μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του και όχι μία μακρυνή πραγματικότητα που δεν τον αφορά.
Οι Έλληνες γίνονται ξανά μετανάστες, ακολουθώντας μία διαδρομή που πίστευαν ότι είχε σβηστεί από το χάρτη. Βγαίνουν από την εικονική πραγματικότητα που έδωσε δισεκατομμύρια κέρδη στις τράπεζες από τόκους τα προηγούμενα χρόνια και συνεχίζει να τις χρηματοδοτεί με τα μνημονιακά κονδύλια και κοιτάζουν το είδωλο τους στον καθρέφτη, χωρίς την ιλουστρασιόν ψευδαίσθηση...
«Ας έρθουν να το πάρουν, δε μας έμεινε τίποτα άλλο»!
«Μας τα πήραν όλα και ξεκίνησαν από την αξιοπρέπεια μας. Όπως κάθε μέση ελληνική οικογένεια μετρήσαμε τους μισθούς μας τα έσοδα μας και αποφασίσαμε το 2002 ότι μπορούμε να αγοράσουμε ένα σπίτι», λέει η Ελευθερία, «τώρα αυτό το σπίτι έχει γίνει η θηλιά που μας πνίγει. Δε μιλάω για διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, κάρτες και όλα αυτά με τα οποία βομβάρδιζαν τον κόσμο. Λέω για το πολύ απλό, αυτό που ο Έλληνας ήθελε πάντα να αφήσει στα παιδιά του, ένα σπίτι. Δε χρειάζεται να σας πω πολλά. Πήραμε δάνειο 300.000 ευρώ, έχουμε αποπληρώσει τις 180.000 και χρωστάμε ακόμα 500.000 ευρώ».
Στην Ελλάδα προ κρίσης οι τράπεζες άνοιξαν τις στρόφιγγες και έδωσαν την εντύπωση ότι «μοιράζουν λεφτά». Και ως εκ θαύματος, όλοι μπορούσαν να έχουν ένα γυαλιστερό αυτοκίνητο, να κάνουν διακοπές μαζί με δήθεν «celebrities», να καταναλώνουν και να υποκύπτουν σε δήθεν ανάγκες. Όμως ήταν στα αλήθεια αυτές οι αιτίες της κρίσης στην Ελλάδα; Είναι όπως υποστηρίζει ο κ. Πάγκαλος οι Έλληνες «τεμπέληδες»; Τα «φάγαμε όλοι μαζί;». Μάλλον όχι...
«Δε σηκώνω πια το τηλέφωνο. Συνήθως είναι από εισπρακτικές εταιρείες», λέει η Άρτεμις, που ζει σε ένα χωριό, κάπου στην Εύβοια. Ο άντρας της κάνει γεωργικές εργασίες και μέχρι πρόσφατα είχε μαγαζί με ζωωτροφές. Σήμερα περιμένει τα λεφτά που του χρωστάει ο Δήμος και πολλές φορές δεν έχουν λεφτά ούτε για γάλα και ψωμί.
«Αυτοί πρόδωσαν την Ελλάδα, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, μας πούλησαν χωρίς δεύτερη σκέψη», λέει ο Νίκος, παλιός δημοσιογράφος, με την υπογραφή του στους μεγαλύτερους τίτλους εφημερίδων της χώρας. Γενιά του Πολυτεχνείου, σήμερα συνταξιούχος, παραδέχεται ότι αυτή η γενιά πρόδωσε όλα της τα ιδανικά, αφήνωντας γυμνή και ανυπεράσπιστη τη γενιά της κόρης του που σήμερα είναι στα 30. «Στόχος είναι να ρίξουν τους μισθούς σε επίπεδα Τουρκίας, Βουλγαρίας, να γίνουμε η Κίνα της Ευρώπης, αυτό είναι η «ανταγωνιστικότητας» που ισχυρίζονται ότι προωθούν. Μας γυρνάνε στο παρελθόν, στη φτώχεια της κατοχής»...
Όταν το μόνο που έχεις να χάσεις είναι η ζωή σου...
Στην Ελλάδα της κρίσης χέρι χέρι με την απελπισία εμφανίζονται οι αυτοκτονίες, που αποκτούν πλέον στατιστική βάση. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αυτοκτονίες (τελεσμένες και απόπειρες), την τριετία 2009 -2011 σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ανήλθαν σε 1.727. Το 2009 οι περιπτώσεις αυτοκτονιών (τελεσμένες - απόπειρες) ανήλθαν σε 507, το 2010 παρουσίασαν σημαντική αύξηση της τάξης του 22,5%, φθάνοντας στις 622. Το 2011 παρέμειναν περίπου στο ίδιο επίπεδο, φτάνοντας τις 598.
«Δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε πια. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Ξέρεις πόσοι αδερφικοί μου φίλοι ή παιδιά φίλων αυτοκτόνησαν στην Κρήτη για χρέη και η οικογένεια τους προσπαθεί να το κρύψει;». Ο Μανώλης είναι ο αρχηγός ιστορικής οικογένειας του Ηρακλείου. Παραδοσιακά ΠΑΣΟΚ, με δύο μάτια μπλε που σήμερα βγάζουν φωτιές. Έφτασε 70 χρονών για να δει τα παιδιά του στα όρια της φτώχειας. Σήμερα νιώθει ότι πρόδωσε με την ψήφο του τα ίδια του τα εγγόνια. «Εμείς δε σκύψαμε το κεφάλι ποτέ. Το ’60 πήγα στη Γερμανία, με τα αδέρφια μου και γυρίσαμε για να μεγαλώσουν τα παιδιά μας στην Ελλάδα. Ψηφίζαμε ΠΑΣΟΚ γιατί πιστεύαμε ότι ήμασταν δημοκράτες, αλλά αυτοί είναι προδότες» λέει και στα μάτια του η δύναμη της Κρήτης γίνεται φουρτούνα. «Γιατί νομίζεις ότι αυτοκτονούν οι κρητικοί;» μου λέει « είναι η αδυναμία να γονατίσουν, η αδυναμία να δεχτούν τον εξευτελισμό. Και μη νομίζεις ότι όλες οι αυτοκτονίες δηλώνονται. Το θέμα είναι να διαλέξεις αν θα υποχωρήσεις με θάνατο ή αν θα αντισταθείς με αγώνα».
Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτοκτονιών και απόπειρων ανά περιοχή ο χάρτης διαμορφώνεται ως εξής:
Η απελπίσία έχει άλλη βαρύτητα όταν τη ζεις και άλλη σαν θέαμα στα δελτία ειδήσεων. Η Πρωτοχρονιά του 2012 ξημέρωσε βάζοντας την Ελλάδα στο κάδρο της απελπισίας των δελτίων ειδήσεων ανά τον κόσμο. Ο Έλληνας από θεατής μίας τραγικής κατάστασης έγινε ο πρωταγωνιστής. Σήμερα, είναι η δική του ζωή που βγαίνει στον πληστηριασμό της τηλεθέασης ανά τον κόσμο και η Αθήνα είναι το νέο hot spot των ανταποκριτών.
Στην Αθήνα – ή καλύτερα στην Ελλάδα - του 2012 οι άστεγοι δεν είναι πια εξαθλιωμένοι μετανάστες, αλλά Έλληνες, που πεθαίνουν από το κρύο σε παγκάκια στην Ομόνοια και όχι μόνο. Η φτώχεια έχει μπει πλέον μέσα στα ελληνικά σπίτια, τα αφορά και χρωματίζει την πραγματικότητα. Δίπλα στον αφγανό μετανάστη, κοιμάται ο έλληνας συνταξιούχος, ο απολυμένος, ο πρόσφατα διασωθείς από τη «χρεοκοπία» και την «εθνική καταστροφή». Πλέον στα συσσίτια, στους επαίτες και στα χαρτόκουτα στις στοές, ο καθένας σ’ αυτή τη χώρα μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του και όχι μία μακρυνή πραγματικότητα που δεν τον αφορά.
Οι Έλληνες γίνονται ξανά μετανάστες, ακολουθώντας μία διαδρομή που πίστευαν ότι είχε σβηστεί από το χάρτη. Βγαίνουν από την εικονική πραγματικότητα που έδωσε δισεκατομμύρια κέρδη στις τράπεζες από τόκους τα προηγούμενα χρόνια και συνεχίζει να τις χρηματοδοτεί με τα μνημονιακά κονδύλια και κοιτάζουν το είδωλο τους στον καθρέφτη, χωρίς την ιλουστρασιόν ψευδαίσθηση...
«Ας έρθουν να το πάρουν, δε μας έμεινε τίποτα άλλο»!
«Μας τα πήραν όλα και ξεκίνησαν από την αξιοπρέπεια μας. Όπως κάθε μέση ελληνική οικογένεια μετρήσαμε τους μισθούς μας τα έσοδα μας και αποφασίσαμε το 2002 ότι μπορούμε να αγοράσουμε ένα σπίτι», λέει η Ελευθερία, «τώρα αυτό το σπίτι έχει γίνει η θηλιά που μας πνίγει. Δε μιλάω για διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, κάρτες και όλα αυτά με τα οποία βομβάρδιζαν τον κόσμο. Λέω για το πολύ απλό, αυτό που ο Έλληνας ήθελε πάντα να αφήσει στα παιδιά του, ένα σπίτι. Δε χρειάζεται να σας πω πολλά. Πήραμε δάνειο 300.000 ευρώ, έχουμε αποπληρώσει τις 180.000 και χρωστάμε ακόμα 500.000 ευρώ».
Στην Ελλάδα προ κρίσης οι τράπεζες άνοιξαν τις στρόφιγγες και έδωσαν την εντύπωση ότι «μοιράζουν λεφτά». Και ως εκ θαύματος, όλοι μπορούσαν να έχουν ένα γυαλιστερό αυτοκίνητο, να κάνουν διακοπές μαζί με δήθεν «celebrities», να καταναλώνουν και να υποκύπτουν σε δήθεν ανάγκες. Όμως ήταν στα αλήθεια αυτές οι αιτίες της κρίσης στην Ελλάδα; Είναι όπως υποστηρίζει ο κ. Πάγκαλος οι Έλληνες «τεμπέληδες»; Τα «φάγαμε όλοι μαζί;». Μάλλον όχι...«Δε σηκώνω πια το τηλέφωνο. Συνήθως είναι από εισπρακτικές εταιρείες», λέει η Άρτεμις, που ζει σε ένα χωριό, κάπου στην Εύβοια. Ο άντρας της κάνει γεωργικές εργασίες και μέχρι πρόσφατα είχε μαγαζί με ζωωτροφές. Σήμερα περιμένει τα λεφτά που του χρωστάει ο Δήμος και πολλές φορές δεν έχουν λεφτά ούτε για γάλα και ψωμί.
«Αυτοί πρόδωσαν την Ελλάδα, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, μας πούλησαν χωρίς δεύτερη σκέψη», λέει ο Νίκος, παλιός δημοσιογράφος, με την υπογραφή του στους μεγαλύτερους τίτλους εφημερίδων της χώρας. Γενιά του Πολυτεχνείου, σήμερα συνταξιούχος, παραδέχεται ότι αυτή η γενιά πρόδωσε όλα της τα ιδανικά, αφήνωντας γυμνή και ανυπεράσπιστη τη γενιά της κόρης του που σήμερα είναι στα 30. «Στόχος είναι να ρίξουν τους μισθούς σε επίπεδα Τουρκίας, Βουλγαρίας, να γίνουμε η Κίνα της Ευρώπης, αυτό είναι η «ανταγωνιστικότητας» που ισχυρίζονται ότι προωθούν. Μας γυρνάνε στο παρελθόν, στη φτώχεια της κατοχής»...
Όταν το μόνο που έχεις να χάσεις είναι η ζωή σου...
Στην Ελλάδα της κρίσης χέρι χέρι με την απελπισία εμφανίζονται οι αυτοκτονίες, που αποκτούν πλέον στατιστική βάση. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αυτοκτονίες (τελεσμένες και απόπειρες), την τριετία 2009 -2011 σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ανήλθαν σε 1.727. Το 2009 οι περιπτώσεις αυτοκτονιών (τελεσμένες - απόπειρες) ανήλθαν σε 507, το 2010 παρουσίασαν σημαντική αύξηση της τάξης του 22,5%, φθάνοντας στις 622. Το 2011 παρέμειναν περίπου στο ίδιο επίπεδο, φτάνοντας τις 598.
«Δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε πια. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Ξέρεις πόσοι αδερφικοί μου φίλοι ή παιδιά φίλων αυτοκτόνησαν στην Κρήτη για χρέη και η οικογένεια τους προσπαθεί να το κρύψει;». Ο Μανώλης είναι ο αρχηγός ιστορικής οικογένειας του Ηρακλείου. Παραδοσιακά ΠΑΣΟΚ, με δύο μάτια μπλε που σήμερα βγάζουν φωτιές. Έφτασε 70 χρονών για να δει τα παιδιά του στα όρια της φτώχειας. Σήμερα νιώθει ότι πρόδωσε με την ψήφο του τα ίδια του τα εγγόνια. «Εμείς δε σκύψαμε το κεφάλι ποτέ. Το ’60 πήγα στη Γερμανία, με τα αδέρφια μου και γυρίσαμε για να μεγαλώσουν τα παιδιά μας στην Ελλάδα. Ψηφίζαμε ΠΑΣΟΚ γιατί πιστεύαμε ότι ήμασταν δημοκράτες, αλλά αυτοί είναι προδότες» λέει και στα μάτια του η δύναμη της Κρήτης γίνεται φουρτούνα. «Γιατί νομίζεις ότι αυτοκτονούν οι κρητικοί;» μου λέει « είναι η αδυναμία να γονατίσουν, η αδυναμία να δεχτούν τον εξευτελισμό. Και μη νομίζεις ότι όλες οι αυτοκτονίες δηλώνονται. Το θέμα είναι να διαλέξεις αν θα υποχωρήσεις με θάνατο ή αν θα αντισταθείς με αγώνα».
Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτοκτονιών και απόπειρων ανά περιοχή ο χάρτης διαμορφώνεται ως εξής:
- Στην Αττική, το 2009 ανήλθαν σε 158, το 2010 σε 178, το 2011 σε 198.
- Στη Θεσσαλονίκη, το 2009 ανήλθαν σε 55, το 2010 σε 98, το 2011 σε 97.
- Στην Ανατολική Μακεδονία Θράκη, το 2009 ανήλθαν σε 30, το 2010 σε 39, το 2011 σε 30.
- Στην Κεντρική Μακεδονία, το 2009 ανήλθαν σε 34, το 2010 σε 42 και το 2011 σε 25.
- Στη Δυτική Μακεδονία, το 2009 ανήλθαν σε 9, το 2010 σε 11 και το 2011 σε 15.
- Στην Ήπειρο, το 2009 ανήλθαν σε 16, το 2010 σε 18 και το 2011 σε 16.
- Στη Θεσσαλία, το 2009 ανήλθαν σε 32, το 2010 σε 56 και το 2011 σε 46.
- Στη Στερεά Ελλάδα το 2009 ανήλθαν σε 34, το 2010 σε 28 και το 2011 σε 25.
- Στην Πελοπόννησο, το 2009 ανήλθαν σε 41, το 2010 σε 45 και το 2011 σε 36.
- Στη Δυτική Ελλάδα, το 2009 ανήλθαν σε 32, το 2010 σε 41 και το 2011 σε 41.
- Στην περιφέρεια Ιονίων Νήσων, το 2009 ανήλθαν σε 12, το 2010 σε 10 και το 2011 σε 8.
- Στο Βόρειο Αιγαίο, το 2009 ανήλθαν σε 5, το 2010 σε 12 και το 2011 σε 9.
- Στο Νότιο Αιγαίο, το 2009 ανήλθαν σε 12, το 2010 σε 14 και το 2011 σε 13.
- Στην Κρήτη, το 2009 ανήλθαν σε 37, το 2010 ανήλθαν σε 30 και το 2011 σε 39.
Μόλις τον περασμένο μήνα ακόμα 15 άνθρωποι στην Ελλάδα έδωσαν τέλος στη ζωή τους.
Το σχέδιο για να πάμε μπροστά μας γυρνά πίσω
Όσο η κρίση βαθαίνει τόσο και η έκφραση της στην κοινωνία λαμβάνει ακραίες διαστάσεις.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα του περιοδικού "Εconomist", το οικονομικό ρολόι της Ελλάδας δεν γίνεται να πάει ακόμη πιο πίσω. Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν πιο πολύ από το 2004, η ανεργία είναι στα επίπεδα του '90 και η αξία των μετοχών πιο χαμηλή από το 1992! Ο χρόνος έχει γυρίσει ακριβώς 12 χρόνια πίσω και ακολουθούν οι άλλες μνημονιακές χώρες με την Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ιρλανδία να κάνουν το δικό τους ταξίδι στο χρόνο, 7 χρόνια πίσω.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας η καταγεγραμμένη ανεργία το Νοέμβριο του 2011 έφτασε το 20,9%, αφήνοντας δηλαδή σε απόλυτους αριθμούς 1.029.587 ανθρώπους χωρίς δουλειά και εισόδημα, ενώ ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ανήλθε σε 4.423.657 άτομα. Οι απασχολούμενοι – μιας και ο όρος εργαζόμενοι έχει καταργηθεί – ανήλθαν σε 3.901.269 άτομα.
Την ίδια στιγμή παρά το ότι τα υπάρχοντα στοιχεία της φτώχειας είναι ήδη παροχυμένα και ξεπερασμένα από τα γεγονότα, προκαλούν σοκ, πόσο μάλλον αν σκεφτεί κανείς ότι οι αριθμοί δεν μειώθηκαν αλλά αυξήθηκαν και μάλιστα σημαντικά. Σύμφωνα λοιπόν με τα επίσημα στοιχεία για το 2010, που δημοσιοποίησε η Eurostat 20,1% του ελληνικού πληθυσμού ζει με κάτω από το 60% του μέσου εισοδήματος στην χώρα και απειλείται από τη φτώχεια, ενώ η αδυναμία πρόσβασης ακόμη και σε βασικά υλικά αγαθά και υπηρεσίες, αφορά το 11,6% των ελλήνων. Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά αλλά η πραγματικότητα συγκλονιστική.
«Μέχρι εδώ»
Στην Ελλάδα του Μνημονίου, στην Ελλάδα του χειμώνα χωρίς θέρμανση, στην Ελλάδα που τα παιδιά λιποθυμάνε από την πείνα στο σχολείο, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, εκεί που οι άνθρωποι ψάχνουν τα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί, οι έχοντες την ευθύνη που οδήγησαν την κατάσταση στην καταστροφή εμφανίζονται σαν «σωτήρες». Αυτοί οι «σωτήρες» επιμένουν να αγνοούν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που διαδηλώνει, καταδικάζει, καταγγέλλει τα μέτρα και ζητά την τιμωρία όσων τα ψηφίζουν. Οι «σωτήρες» είναι αυτοί που καταγγέλλουν τις διαδηλώσεις, χαρακτηρίζουν «προδότες και ανεύθυνους» όσους λένε ΟΧΙ στα μέτρα και σηκώνουν το δάχτυλο στον ελληνικό λαό λέγοντας του ότι όλοι πρέπει να «πληρώσουμε» αυτά που «φάγαμε» τόσα χρόνια.
Πριν από δύο Κυριακές, τη μέρα που ψηφιζόταν το δεύτερο Μνημόνιο με τον εκβιασμό στα «ίσια», να είναι «μέτρα ή χρεοκοπία», ο ελληνικός λαός φώναζε «ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ» και δήλωνε «ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ», αλλά δεν τον άκουσε κανείς, ή έτσι έδειξε. Η ειρηνική διαδήλωση μετατράπηκε σε χρόνο μηδέν σε πεδίο μάχης, με τους κουκουλοφόρους να αναλαμβάνουν δράση και την Αθήνα να φλέγεται. Μαζί με τα κτήρια κάηκαν και εργασιακά δικαιώματα, ασφαλιστικά δικαιώματα, μισθοί και συντάξεις, χωρίς μολότοφ, με ένα απλό «ΝΑΙ» από 199 βουλευτές. Η Αριστερά καταδίκασε τα επεισόδια και κατάγγειλε προβοκάτσια, λέγοντας ότι είναι σε θέση να το αποδείξει, από την άλλη πλευρά ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αναφέρθηκε σε «διαδηλωτές», που έκαψαν την Αθήνα...
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά της προβοκάτσιας, η σκηνή επαναλήφθηκε στη Marfin, έγινε τον Ιούνιο στο Σύνταγμα, έγινε τον Οκτώβριο.
Στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, στο όνομα της Ελλάδας αναπτύσσεται ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης στους δοκιμαζόμενους Έλληνες, με την πλειοψηφία όσων συμμετέχουν να αντιλαμβάνονται ότι έρχεται η σειρά τους. Ότι αυτή τη φορά δε διαδηλώνουμε την αλληλεγγύη μας σε ένα πόλεμο που δε μας αφορά, αλλά στον πόλεμο που μας χτυπάει την πόρτα και έρχεται με τη φτώχεια και την οικονομική κρίση στην οποία βυθίζεται το καπιταλιστικό σύστημα. Λαοί που δεν υπολογίζουν πόσα θα χάσουν από το ελληνικό haircut αλλά βλέπουν το ξυράφι και στο δικό τους δρόμο... Οι αλυσίδες σπάνε στους 70 βαθμούς κελσίου εκεί που δένεται τ’ ατσάλι και όχι στον καναπέ...
Μόλις τον περασμένο μήνα ακόμα 15 άνθρωποι στην Ελλάδα έδωσαν τέλος στη ζωή τους.
Το σχέδιο για να πάμε μπροστά μας γυρνά πίσω Όσο η κρίση βαθαίνει τόσο και η έκφραση της στην κοινωνία λαμβάνει ακραίες διαστάσεις.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα του περιοδικού "Εconomist", το οικονομικό ρολόι της Ελλάδας δεν γίνεται να πάει ακόμη πιο πίσω. Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν πιο πολύ από το 2004, η ανεργία είναι στα επίπεδα του '90 και η αξία των μετοχών πιο χαμηλή από το 1992! Ο χρόνος έχει γυρίσει ακριβώς 12 χρόνια πίσω και ακολουθούν οι άλλες μνημονιακές χώρες με την Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ιρλανδία να κάνουν το δικό τους ταξίδι στο χρόνο, 7 χρόνια πίσω.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας η καταγεγραμμένη ανεργία το Νοέμβριο του 2011 έφτασε το 20,9%, αφήνοντας δηλαδή σε απόλυτους αριθμούς 1.029.587 ανθρώπους χωρίς δουλειά και εισόδημα, ενώ ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ανήλθε σε 4.423.657 άτομα. Οι απασχολούμενοι – μιας και ο όρος εργαζόμενοι έχει καταργηθεί – ανήλθαν σε 3.901.269 άτομα.
Την ίδια στιγμή παρά το ότι τα υπάρχοντα στοιχεία της φτώχειας είναι ήδη παροχυμένα και ξεπερασμένα από τα γεγονότα, προκαλούν σοκ, πόσο μάλλον αν σκεφτεί κανείς ότι οι αριθμοί δεν μειώθηκαν αλλά αυξήθηκαν και μάλιστα σημαντικά. Σύμφωνα λοιπόν με τα επίσημα στοιχεία για το 2010, που δημοσιοποίησε η Eurostat 20,1% του ελληνικού πληθυσμού ζει με κάτω από το 60% του μέσου εισοδήματος στην χώρα και απειλείται από τη φτώχεια, ενώ η αδυναμία πρόσβασης ακόμη και σε βασικά υλικά αγαθά και υπηρεσίες, αφορά το 11,6% των ελλήνων. Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά αλλά η πραγματικότητα συγκλονιστική.
«Μέχρι εδώ»
Στην Ελλάδα του Μνημονίου, στην Ελλάδα του χειμώνα χωρίς θέρμανση, στην Ελλάδα που τα παιδιά λιποθυμάνε από την πείνα στο σχολείο, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, εκεί που οι άνθρωποι ψάχνουν τα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί, οι έχοντες την ευθύνη που οδήγησαν την κατάσταση στην καταστροφή εμφανίζονται σαν «σωτήρες». Αυτοί οι «σωτήρες» επιμένουν να αγνοούν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που διαδηλώνει, καταδικάζει, καταγγέλλει τα μέτρα και ζητά την τιμωρία όσων τα ψηφίζουν. Οι «σωτήρες» είναι αυτοί που καταγγέλλουν τις διαδηλώσεις, χαρακτηρίζουν «προδότες και ανεύθυνους» όσους λένε ΟΧΙ στα μέτρα και σηκώνουν το δάχτυλο στον ελληνικό λαό λέγοντας του ότι όλοι πρέπει να «πληρώσουμε» αυτά που «φάγαμε» τόσα χρόνια.
Πριν από δύο Κυριακές, τη μέρα που ψηφιζόταν το δεύτερο Μνημόνιο με τον εκβιασμό στα «ίσια», να είναι «μέτρα ή χρεοκοπία», ο ελληνικός λαός φώναζε «ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ» και δήλωνε «ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ», αλλά δεν τον άκουσε κανείς, ή έτσι έδειξε. Η ειρηνική διαδήλωση μετατράπηκε σε χρόνο μηδέν σε πεδίο μάχης, με τους κουκουλοφόρους να αναλαμβάνουν δράση και την Αθήνα να φλέγεται. Μαζί με τα κτήρια κάηκαν και εργασιακά δικαιώματα, ασφαλιστικά δικαιώματα, μισθοί και συντάξεις, χωρίς μολότοφ, με ένα απλό «ΝΑΙ» από 199 βουλευτές. Η Αριστερά καταδίκασε τα επεισόδια και κατάγγειλε προβοκάτσια, λέγοντας ότι είναι σε θέση να το αποδείξει, από την άλλη πλευρά ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αναφέρθηκε σε «διαδηλωτές», που έκαψαν την Αθήνα...
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά της προβοκάτσιας, η σκηνή επαναλήφθηκε στη Marfin, έγινε τον Ιούνιο στο Σύνταγμα, έγινε τον Οκτώβριο.
Στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, στο όνομα της Ελλάδας αναπτύσσεται ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης στους δοκιμαζόμενους Έλληνες, με την πλειοψηφία όσων συμμετέχουν να αντιλαμβάνονται ότι έρχεται η σειρά τους. Ότι αυτή τη φορά δε διαδηλώνουμε την αλληλεγγύη μας σε ένα πόλεμο που δε μας αφορά, αλλά στον πόλεμο που μας χτυπάει την πόρτα και έρχεται με τη φτώχεια και την οικονομική κρίση στην οποία βυθίζεται το καπιταλιστικό σύστημα. Λαοί που δεν υπολογίζουν πόσα θα χάσουν από το ελληνικό haircut αλλά βλέπουν το ξυράφι και στο δικό τους δρόμο... Οι αλυσίδες σπάνε στους 70 βαθμούς κελσίου εκεί που δένεται τ’ ατσάλι και όχι στον καναπέ... Και τότε ζωντανεύουν τα λόγια του ποιητή:
Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.
Και κάποιο βράδυ - πες σαν χτες - υψώνει το κεφάλι
κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.
Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα
κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.
Και τούτο το περήφανο, τ' άμετρο ψυχομέτρι,
μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί το αλέτρι.
Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγώνα
και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.
Και φέγγουνε τα μάτια τους σ' όλο το μέγα βάθος
σάμπως Ανάστασης κεριά μετά από τ' Άγιο Πάθος.
Νάτος, περνάει ο αδούλωτος στρατός της δικαιοσύνης
και πάει να σπείρει όλη τη γης με στάρι κι άστρα ειρήνης.
Κι ως πάνω τους η Λευτεριά πάλλοντας ανατέλλει
φουσκώνει η άκρατη καρδιά του ανθρώπου σαν καρβέλι.
Γιάννης Ρίτσος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου